25 Ağustos 2010 Çarşamba

Çocuğumu bakıcıya bırakmak istemiyorum; bende bir anormallik mi var?


Eğer sizde bir anormallik olduğunu düşünüyorsanız, o zaman bende kesin var!

Hem okuyan hem de çalışan bir kadındım. Okumaya o kadar meraklıyım ki doktora yaparken üniversite sınavına tekrar girip farklı bir bölümde lisans okumaya başlamıştım. Benim dışımda gelişen olaylar sonucu ve ayrıca hormonlarımın baskısıyla hamile kaldım. "Bebek 6 aylık olunca bağlı bulunduğum kurumun kreşine bırakır işime ve okuluma devam ederim" diyordum, ki şu anda bu düşüncemden çok utanıyorum :) Derken doğum yaptım, bebeğimin yüzünü gördüm ve ilk görüşte aşka bu şekilde inandım. O gün bugündür bir kara sevdanın elindeyim ve aşkımı kimselerle paylaşamıyorum - doğal olarak-.

Ben de bebeğime kendim bakmaya karar verdim. Ücretli, ücretsiz bütün izinlerimi aldım. Bebek bakmanın tam zamanlı bir iş olduğunu düşünerek ve ameliyat ile doğum yaptığımdan vücuduma fazla yüklenmemek adına bir yardımcı tuttum. Bakın, "yardımcı" diyorum; temizlikçi, gündelikçi adı her neyse... Ama "bakıcı" demiyorum; bebeğime bakıcı tutmadım yani. Tuttuğumuz kadına iş tanımı bu şekilde yapıldı. Bebekle tek ilgisinin benim yardım isteklerime karşılık vermek olacağı da söylendi kendisine. Mesela bebeğin poposunu yıkarken havluyu uzatmasını rica etmek gibi.

Evimize gelen yardımcımızı ben çok sevdim, ki sevmesem tüm günümü birlikte geçirmek istemezdim zaten. Kızımla ise her zaman kendim ilgilendim; tüm öz bakımlarını kendim yaptım; yardımcımız hiçbir şekilde ne kızımın altını değiştirdi, ne yemeğini yedirdi, ne de banyosunu yaptırdı.

Kızıma 11 ay boyunca 7/24 ben baktım. İş yerime gitmem gereken 4-5 gün haricinde gün içerisinde bile kimseye bırakmadım. Yardımcıma ise toplam 2 kez, sadece tuvalete girebilmek için beşer dakikalığına bıraktım ve ikinci bırakışımda bebeğimin ağzında bardak varken kendisini yakaladım. Ben kızıma ilk 6 ay sadece anne sütü verdim - en azından ben öyle zannediyorum- ama her ne hikmetse herkes kızıma bir şeyler yedirip içirmek gayretindeydi. Yardımcımız da "Ne yapıyorsunuz?" şeklindeki soruma "Ben su içiyordum, bebek de yutkundu; demek ki o da susamış deyip su verdim; yazık bebeğe" diyerek cevap verince bir daha da kendisine bebeğimi asla emanet etmedim.

Gelgelelim evdeki hesap çarşıya uymadı. Kızım 11 aylık oldu. Benim de evden bile olsa yavaş yavaş çalışmaya ve işlerime zaman ayırmaya başlamam gerekiyor. Kızım evimizdeki yardımcı kadınla sadece oyun oynadığı için, onu oyun arkadaşı zannediyor ve aynı kız kardeşine bağlılık gösteren bir bebek gibi koca kadına bağlandı. Benden sonra en çok onu gördüğü için ve ben her zaman yardımcımızla oynamasını teşvik ettiğim için benden sonra en çok yardımcımıza güven duyuyor. Başka denemelerim de oldu ama kızım kimseye ısınamadı. Sonunda pes ettim ve kızımı yardımcımızla oynaması için gün içinde salonda bırakmaya ya da onunla birlikte oyun parkına göndermeye başladım. Kızım artık mutsuzluğunu, huzursuzluğunu belli edebiliyor; anlatmak istediklerini işaret diliyle bile olsa anlatabiliyor ve en önemlisi kendi kendine meyvesini yiyip, suyunu içebiliyor. Yardımcımızı da konu komşudan yemek alıp yedirmemesi için iyice tembihledim ve aksi takdirde işine son verebileceğimi de ifade ettim; içim bir nebze rahat.

Fakat sorun şu ki, yardımcımızla sürekli bir otorite savaşı halindeyiz. Kendisi nerede duracağını bilemiyor. Kızımla sadece ve sadece oyun oynadığı halde, kendisini etrafa bakıcısı olarak tanıtıyor. Ben kızımı yıkamaya çalışırken gelip orasını burasını ovalıyor; altını değiştirirken poposunu öpüyor, mıncıklıyor. Kızımla oynadığı günler kızımın ne zaman uykusu geldiğine kendisi karar veriyor ve en önemlisi -hastalık, ateş vb nedenlerle- kızımın huzursuz olduğu günlerde kızımı kollarımın arasından çekip alarak kendisi sakinleştirmeye çalışıyor. ÇIL-DI-RI-YOR-UM!

O benim bebeğim, aşkım, canımın içi kızım. Bir başkasının onu sahiplenmesine katlanamıyorum. Çalışan bir anne olsam bu durumdan mutlu bile olabilirdim. Bu yaştaki bir bebeğin bağlanma davranışı geliştirmesi çok sağlıklı. Ama ben evden çalışan bir anneyim ve sürekli kızımın yanındayım. Yemeğini ben yapıyorum, ben yediriyorum, emziriyorum, banyosunu ben yaptırıyorum ve altını ben değiştiriyorum. Bir başkasının bu tür öz bakım işlerini yapmasını kaldıramıyorum. Her an kızıma istemeden de olsa bir zarar verilebilirmiş gibi geliyor. Çıplakken, altı açıkken öyle savunmasız görünüyor ki... Biliyorum herkes çocuk yetiştirirken hatalar yapar ama ben bebeğimin benim hatalarımla büyümesini istiyorum; başkasının hatalarının sorumluluğunu ben üstlenmek istemiyorum.

Bende bir anormallik mi var acaba? Bebeğini bakıcıya bırakmakta zorlanan bir tek ben olamam, değil mi?

17 yorum:

  1. Ben bazen annemden bile kıskanırken, sizin buna katlanamamanız çok doğal geliyor bana. Ama mesela poposunun öpülüp mıncıklanması bana pek hoş gelmiyor. Nerede duracağını söylemek de lazım ("ben hallederim").
    Bence hissettikleriniz hiç de anormal değil. Bebekle siz ilgilenirken müdahale etmemesi lazım.

    YanıtlaSil
  2. Bebek büyütmek gerçekten de bir kişisel gelişim fırsatı sunuyor insana. İnsan çalıştırmayı bilmek ve sınırlarını keşfetmek de bunlardan birkaçı sanırım. Olaya bu yönden bakıp kendimi skainleştirmeye çalışıyorum da :)

    YanıtlaSil
  3. o bakıcı kendini anneannesi filan hissediyo heralde.sever tamam ama senin kucagından alması hoşuma gitmedi:)

    YanıtlaSil
  4. Ah çokoprenses ah, "bakıcı" bile değil ki kendisi... Ama anneanne gibi hissettiği bir gerçek; kendimi kayınvalidem ile aynı evde yaşıyormuş gibi hissediyorum, üstüne bir de kendisine ödeme yapıyorum :) Neyse ev işleri ile çocuk arasında kalıp yorulan annelere karşı şımarıklık yapıyormuşum gibi durmasın; fazla şikayet etmeyeyim...

    YanıtlaSil
  5. yazdım yazdım yazdım..yorumum çıkmadı...silindi..
    Bu kadar katıldığım bir yazı daha yok!hehehe..Al benden de o kadar..yazdığınız cümleler bile benim sözleirmle aynı..:) eşime cümlelerinizi gösterdim ben yazdım sandı!!:)
    hiç şımarıklık değil..Ben 9 buçuk aydır bir fiil ev artı bebek çalışıyorum..Aynı duyguları yaşıyorum!!:)

    YanıtlaSil
  6. Ecos,
    Sanırım yalnız değiliz. Pekçok anne de bizim gibi hissediyor olmalı. Nurturia'da epey tartışıldı bu konu. İŞin garip tarafı, tartışanlar mı hep aynı sorundan muzdaripti bilemiyorum, bakıcılar da hep aynı tavırları sergiliyorlar. Mesela Nurturia'da "Bizim bakıcımız ısrarla bebeğimi kendi evine götürmek istiyor" diye yazmışlardı. Ben de "Neyse ki bizimki bunu istemiyor bari" demiştim içimden. Geçen gün yardımcım giderken kızımı kucağına aldı ve "Evim yakın olsa seni de götürürdüm, bizde oynardın, uyumaya geri gelirdin" dedi :) Neyse ki evi 1 saat uzaklıkta :)

    YanıtlaSil
  7. Hissettiklerin, anlattıkların o kadar normal ki...
    Ben de oğlu için kariyerini bırakan ve bundan pişmanlık duymayan bir anneyim. Benim oğlum 2 yaşında şu anda. Bugüne kadar evimizdeki yardımcıya Koray'la ilgili hiç bir şey yaptırmadım. Evin işlerini yapsın yeter dedim.
    Ancak işlerim yoğunlaşınca evde bile olsam Koray ile ilgilenecek birine ihtiyacım olduğunu kendime itiraf ettim. Bir iki haftadır bir oyun ablamız var evde. Koray ayaktayken benim direktiflerim doğrultusunda onunla ilgileniyor. Koray uyuduğunda ise ev işlerine yardım ediyor.
    Benim şansım genç, enerjik bir kız olması. Deneyimli hatta yaşı benden büyük biri olsa kesin otorite savaşı yaşanırdı evde.
    Eğer gerçekten sizin elinizden almasını istemiyorsanız onu kırıcı olmayan ama kesin bir dille uyarmanızı tavsiye edeceğim. Çünkü gerçekten de nerede duracaklarını bilemiyorlar bazen.

    Kolay gelsin
    Sevgiler,
    Irem

    YanıtlaSil
  8. ne diyeceğimi bilemiyorum. yani biraz kendimi kötü mü hissettim demeliyim ya da evet deli misiniz siz yahu mu demeliyim? :))
    şimdi ben hamilelikle birlikte 1,5 yıl evde kaldıktan sonra çoook ani bir şekilde çalışmaya başladım. (öğretmenim ve baharda başvurmayı düşündüğüm okulda acil öğretmen ihtiyacı olunca fırsatı kaçırmadım.) minnoşum 8,5 aylık, geçen hafta başladım işe ve çoook zorlanıyorum. ve çoook ani bir şekilde bakıcı bulduk. insanın aklı kalıyor kalmasına ama biraz da rahat olmak gerek. tek benim çocuğum değil ya böyle büyüyen diye düşünüp avunuyorum. şimdi yazdıklarınızı okuyunca kendimi kötü hissettim . :( ama minnoşum mutlu ve bana ve memeye küsmedi, düzeni de bozulmadı çok şükür sadece geceleri hiç olmadığı kadar çok ve ağlayarak uyanıyor. ama iyi mi ettim kötü mü bilemiyorum.

    YanıtlaSil
  9. Alo Elo,
    Biz de yeni bir abla aldıkve çok mutluyuz. Demek ki neymiş: Annelik içgüdüsü diye bir şey varmış. Çocuğunu kime bırakıp, kime bırakmaman gerektiğini hissedebiliyormuşsun (Bu hikayeyi de bilahare yazayım bari).
    Sen de muhakkak iyi mi, yoksa kötü mü hissettiğini hissedeceksindir yakın zamanda. O zaman için daha rahat olacaktır.

    YanıtlaSil
  10. ya inanmıyorum google de arattım ve yazıyı okudum okurken de hala çakmadım sizin olduğunuzu en sonunda b, baktım yeşil fon gözüme çarptı,,,
    ahhh çok bilmiş annem ahhhh ,aslında ben başka konuya bakıyordum ama hakkaten zor bu annelik ,,,
    ben de kimselere güvenemem mesela 7 yıllık komşularıma bile 5 dakkalığına bırakmış allahın kulu değilim yiğiti ama bu akşam ben kurstayken kayınvalidem yan daireye yeni taşınan ve daha bir kaç kez görüştüğüm komşu sevmeye isteyince bişey diyemeyip vermiş yğiti 10 dakkalığına,duyunca çılgına döndüm ona da söylendim ve bir daha asla böyle bişey yapmamasını yoks ona güvenemeyeceğimi anlattım ,benden önce de eşim baya bir yükklenmiş nasıl yaparsın böyle bişey diye :(((( kafam çok karışık bizde mi bir sorun var bilmiyorum,ama yiğit söz konusu olunca kimselere güvenemiyorum,,,,

    YanıtlaSil
  11. Yazıya bir güncelleme yapmam gerek aslında: Kızım 14 aylıkken bir bakıcı buldum. Kızımı gözüm kapalı emanet edebiliyorum kendisine. Lise mezunu ve çok aklı başında biri ve kızımı çok seviyor. Yaşı benden küçük olduğundan hem benden daha dinç hem de benim sözümü dinliyor, kendi kafasına göre hareket etmiyor. Benim kızımdan 4 yaş büyük bir kızı olması nedeniyle de benden tecrübeli.
    Kızım 12 aylık olduktan sonra kimseye emanet edememe hallerim azalmaya başladı. 18 aylıktan sonra konuşmaya başladıkça iyice rahatladım. 20 aylıkken bezi bırakında daha da rahatladım (altını kendim değiştirme konusunda takıntım vardı çünkü).
    24. ayından itibaren haftanın 5 tam günü bırakabiliyorum artık. Gerçi çoğunlukla evdeyim ve sesini duyuyorum ama evde olmasam bile aklım artık evde değil. Akşam geldiğimde kızım bana gün içind eolanalrı ayrıntısı ile anlatıyor :) Ablası da ayrıntılı rapor veriyor.
    Dolayısıyla ben gevşedim.
    Belki siz de yuvaya başlayınca biraz rahatlayabilirsiniz...

    YanıtlaSil
  12. merhaba nuturiada tuvalet eğitimi okurken senin bloguna denk geldim sonra atopik ciltlerle ilgili yazını okudm benim kızımda da var ama iyiyiz şimdilik aaa bi baktım dr larımız aynı sonra "Çocuğumu bakıcıya bırakmak istemiyorum; bende bir anormallik mi var?" yazını tabii ki aaaa dedim ne kadar aynı syeler yasıyoruz benim kızımda suan 11 aylık yakında yasımızı doldurucaz :) anneme kayınvalideme eve gelen diğer yardımcılar bi türlü teslim edemedim her seyini ben yapıcam ben yetişirim durumu vardı ama zamanla çok yoruldum tabii ...
    artık bende işe başlıycam . anlattıkların okdar tanıdık ki :)) gerçi gecmişsiniz artık o süreçleri bende şimdi yeni biriyle başladık bu yola bakalım inşallah herşey yolunda gider

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Sanırım herkes aynı yollardan geçiyor :)
      1 yaşından sonra yavaş yavaş azaldı benim kimselere bırakamama halim. 14 aylıkken bakıcı tuttum. 18 aylıkken artık tüm gün bakıcıya bırakabiliyordum. 33 aylık olana kadar da ben, annem, bakıcı dönüşümlü baktık (şimdi ben gene yalnız bakıyorum).

      Ama itiraf etmem gerekir ki sadece anneme gönlüm rahat bırakabiliyordum. Onun haricinde bakıcıya bıraktığım günler, uyanık olarak benimle daha fazla zaman geçirmesi için zamanlama yapıyordum. Bakıcı ile 5 saat, benimle ise 6 saat geçirmesini sağlıyordum mesela :)

      Sil
  13. Aynı beni tarif ettin:)

    YanıtlaSil
  14. Ay bi dakka ya :( benim 18 aylık oğulcuğum var ve calismak istiyorum sosyalleşmem lazım :( annem çok yakın mesafede oturuyor fakat kafa yapılarımiz farklı ve ben de aynen sizler gibi hep kendim yetiştirmek istedim..onun dilinden derdinden anlayamayacağından çok korkuyorum :/ oğlumu annemin tarzında değil kendi tarzımda büyüttüm şuana kadar..karşıma çıkan fırsatı da değerlendirmeyi çok çok istiyorum..herseye rağmen dışarıdan bir insana güvenmek uzun zaman alacaktır :o ben neyapacağım ya böyle düşüne düşüne 10 sene snra da acaba neyapsaydm der olmak istemiyoruuuuummmm kafa karışıklığımın ciddiyetini hissedebildiniz mi :s

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Çok iyi anlıyorum hislerinizi.
      Umarım içinize sinen bir yol bulmuşsunuzdur.

      Sil