5 Ocak 2011 Çarşamba

Bebek doğunca ev hayvanının pabucu dama atılır mı?




Kızım doğmadna önce en çok duyduğum laflardan biriydi bu: "Pabucun dama atılacak yakında kedi bey!". 
Kedi oğlum anlıyor muydu bu lafı bilemiyorum ama ben çok bozuluyordum. Kedinin yeri ayrı, bir insan yavrusunun yeri ayrı. Bebeğim oldu diye kedimi nasıl ikinci plana atabilirdim ki?
Kızım doğdu ve aylarca kedi oğlumla ilgilenemedim. Tüylerini tarayamadım, dışarıya çıkaramadım, kucağıma alıp sevemedim, yakalamaç oynayamadım... Hep aklımda bu cümle vardı: Oğlumun pabucunu dama mı atmıştım?
Kedi sahibi olmanın en iyi yanlarından biri de bu zaten: Kedi bakımı, bebek bakımına o kadar çok benziyor ki, çocuk sahibi olmadan bir ön alıştırma oluyor. 
Sonra sonra, ancak şimdilerde fark ediyorum ki; eğer bir bebeğim daha olursa, kızımın başına gelecek olan da bu. Zira lohusayken ilk çocukla eskisi gibi ilgilenmek mümkün olamayacak. Hem değişen hormonal dengeler, hem dikişlerden doğan ve doğumun yan etkilerinden kaynaklanan ağrı sızı veee tabii ki en önemlisi uykusuzluk. Günlerce her iki satte bir uyandırıldığınızı düşünün? Emzirmek ve tekrar uyumak isteyeceksiniz, düşüneceğiniz en son şey ise bir kediyi veya ilk bebeğinizi eğlendirmek olacak. Can derdine düşüyor insan resmen :)
Her neyse, tüm dönemler gibi o dönem de geçiciymiş, bitti gitti... Artık sağlamım, uykumu alabiliyorum ve günlük plan oluşturabildim. Böylece hem kızıma hem de kedi oğluma vaktimi ayırabiliyorum. Hatta beni kedi oğlumla sevişirken, şakalaşırken gören kızım da benim hareketlerimi taklit ederek oğlumla oynamaya, onu öpmeye çalışıyor. 
Aparmandaki diğer çocuklar da onları kıskanıyorlar, ama oğlum kızımdan başka kimseyi yanına yaklaştırmıyor (kesinlikle bir kucak kedisi değil, bilakis yırtıcı bir sokak hayvanı). Kızımdaki hava görülmeye değer tabii :) Seviyor, oynuyor sonra da havalı havalı dönüp gidiyor; diğer çocuklar da bakakalıyorlar arkasından :)))
İkinci bebeğimi doğurmadan önce başıma gelecekleri öngörüp kızım için gerekli düzenlemeleri yapmam lazım. Artık bir oyun grubu mu olur, bir oyun ablası mı olur yoksa anneanne ile vakit geçirme mi olur; muhakkak günün belirli zamanlarını bensiz geçirmeye alıştırmam gerekiyor. Yoksa kendisi kedi oğlum kadar anlayışlı olamayabilir lohusa annesine karşı.
Sonuç olarak: Benim oğlumun pabucu kesinlikle dama atılmadı. Mental sağlığım yerinde olduğu sürece bir insan yavrusu ile bir kedi arasındaki önem farkını bilip, ona göre davranabilir ve her iki yavruya da gereken ilgiyi gösterebilirim.

9 yorum:

  1. ben de yıllarca kedi besledim...insanın tabii ki yavrusu bir yana dünya bir yana ama ev hayvanı da bir süre sonra aileden biri oluyor...yani herkesin yeri ayrı...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Dün de bir yakınım, kızımı şımartıyorum diye "Kardeşin olunca pabucun dama atılacak" dedi kızıma!

      Nedir bu pabuç hikayesi yahu?!

      Senin de dediğin gibi: "Herkesin yeri ayrı". Zor mu bunu anlaması?

      Sil
  2. Annem de asla ayrım yapmaz(dı).Ama bizim köpüşün feci pisikolojisi bozulmuş ve biz evde yokken üst kata çıkıp hep benim odama bi dönem pislemiş.Sonra dışardaki başka hayvanların pisliklerinide yemiş.Veteriner kesinlikle kıskançlık hastalığı demiş tiiiii 10 15 sene önce .

    YanıtlaSil
  3. kerem'i doğuralı 3 ay oldu ve o zamandan beri sofi'yi fena halde ihmal ediyorum. tabi seviyorum okşuyorum ama o benim koynumda yatmaya, gün içinde mutlaka üzerimde bir saat uyumaya, benimle güneşli günlerde dışarı çıkmaya alışık bir kedi olduğundan mahsun kaldı. umuyorum en kısa zamanda ona da zaman ayırabilir hale gelirim. içime dert oluyor hakikaten..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Kedim çocuk doğurmadan evvel bana çocuklu olmanın nasıl olacağını öğretmişti. Çocuğum doğduktan sonra da 2. çocuğu doğurursam ne durumda olacağımı öğretti sağolsun :)

      Evet, bebek küçükken kedi (ya da ilk çocuk, ya da eş) eski fiziksel ilgiyi alamıyor. 1 sene yavaş yavaş ilgi artmaya başlıyor. Bebek kendi kendine yürümeye başlayıp da kedinin arkasında dolanmaya başlayınca zaten bizden eksilen ilgiyi, bebekten fazlasıyla almaya başlıyorlar.

      Kızım 2,5 yaşında. Her şey eskisi gibi. Kızım yanımda kedim de ayak ucumda uyuyor. Kedim şimdi eskisine oranla "duble" mutlu sanırım :)

      Sil
  4. Ben de köpek kızımla yeterince ilgilenemiyorum diye üzülüyordum. Yazınızı okuyunca rahatladım biraz, yakında eskiye dönecek her şey diye... Teşekkür ederim. İleride birlikte oynayacakları günleri düşündukçe o günlerin gelmesi için sabırsızlanıyorum :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Eskiye dönmekle kalmıyor, çok daha keyifli oluyor. Eğer ikinci çocuğu düşünüyorsanız şimdiden bir kardeş similasyonu yaptığınızı varsayabilirsiniz :)

      Sil
  5. Kedi ve çocuk hakkındaki fikrim: Kedimizi sokakta bulduk daha doğrusu o bizi buldu (annemdeki rahmetli kedimiz gibi)( bu arada kedileri köpekleri satın almayın, evinize alın. Onlar markalı mal değil) Kedimize kucak açınca Allah'ın hoşuna gitti herhalde bir baktık 10 ay sonra hamileyim:) Testlerimi de yaptırdım, veterinerimizle de görüştük zaten kedi de aşı oluyor bizde kist oluşmasın diye. Oğlan doğana kadar bizimle yatmaya devam etti. Sadece tuvaletini eşim temizledi. Oğlan doğunca bir süre dibine yaklaştımadık biz yanında değilken, ama özellikle koklattık ki tanısın. Onu sahiplendi abi gibi. Ben uyurken ağlasa kafama patilerini koyup uyandırdı. Hala bile oğlan ağlarsa bize kızıyor, onun yanına geliyor. Mesela sinusrinse ile burnunu temizlerken oğlan ağlayınca bizim bacağımızı hafifçe ısırdı (dişlerini geçirmeden) onu bırakın diye. Maşallah!!! zaten munis bir kedi, sevgi delisi. Kuyruğuna basınca bile bağırıyor; ama pati atmıyor. Oğlum da onu çok seviyor. Kimin çocuğusun deyince annenin, babanın, dumanın diyor. Duman ben seni çok seviyorum deyince bayılıyorum. İkisi ille de beraber kucağımıza oturuyorlar. Bazen beraber yatıyoruz dördümüz. Zaten oğlan 6 aylık olana dek Duman'ı odaya almadık; ama oğlan kendi odasına geçince Duman yatağa geri döndü. Bağışıklık açısından da kedi iyi. Oğlan 7 aylık olup uçağa binene ve havalandırmadan hastalanana dek hasta olmadı. Arkadaşlarımın çoğunun çocuklarında alerjik astım var; tabi ırsi ama yine de kedili köpekli çocuklar daha dayanıklı oluyormuş. Bir de yere düşeni verirseniz, herşeyi kaynatıcam vs diye takmazsanız bağışıklığı hassas olmuyor.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Ah, çok tatlı... Bence bir hayvanın verdiği karşılıksız sevgiyi, çocuğa tattırmanın başka hiçbir yolu yok. Evinde hayvan beslemeyen biri anlayamaz bu duyguyu, gerçekten çok farklı...

      Ben köpeksevengillerdendim. Daha önce bir köpeğim olmuştu, kedi beslemeyi aklımın ucundan bile geçirmiyordum. Ama bizim oğlan da kendisi geldi buldu beni. Zaten insanlarını, kediler seçer derler :) Şimdi kedisiz bir evde nasıl yaşanır, hayal bile edemiyorum.

      Sil

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Instagram

Instagram

Twitt'le

Translate

İstatistiklerim


View My Stats